Melanie (1989) legt rauwe en intieme momenten vast die de kijker uitnodigen tot diepgaande reflectie. Daarbij gaat ze daadwerkelijk naast mensen staan. Samen met hen verbeeldt ze hun belevingswereld en gaat ze in dialoog om lagen te onderzoeken. Zo maakt ze een verhaal wat ze vervolgens aan de betrokkenen kan teruggeven, zodat zij op hun manier kunnen reflecteren. In het beste geval hoopt ze zaadjes te planten en ruimte te creëren voor dialoog. In haar werk gebruikt ze vaak projectie en reflectie als beeldende kenmerken die aan haar werk een eigenheid meegeven. Deze benadering komt zowel terug in haar opdrachtwerk als in haar vrije producties.
Het werk van Melanie speelt zich vaak af op het snijvlak van artistiek werk en maatschappelijke relevantie. Zo maakte Melanie onder meer portretten voor Jeugdzorg en interviewde ze voor het Design Museum Den Bosch mensen wat het dragen van bepaalde sieraden voor hen doet. Ook hier waren de termen rauw en intiem op hun plaats en vergde het maken vertrouwen van de personen die hieraan meewerkten. Haar werkwijze is persoonlijk, gestoeld op gevoel en eigenzinnig.